Nieuwe buren

De thriller `Nieuwe buren van bestsellerauteur Saskia Noort verschijnt 14 september 2014 als televisieserie bij RTL4. De hoofdrollen worden gespeeld door Katja Schuurman en Thijs Römer, en Daan Schuurmans en Bracha van Doesburgh. In `Nieuwe buren draait het om twee echtparen die op hun eigen manier op zoek zijn naar geluk. Gezamenlijk verleggen ze hun grenzen, totdat ze erachter komen dat ze niet meer terug kunnen <br/><br/>Thrillerschrijfster Saskia Noort zette in 2003 in één klap de Nederlandse literaire thriller op de kaart. Met `Terug naar de kust vestigde ze haar naam en sindsdien behoort Noort tot de absolute top van Nederlandse schrijvers. In 2014 is ze door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) geëerd met de Meesterprijs.

Hij werkte al ruim twee jaar op het park De Kempervennen en het kwam wel vaker voor dat de gasten hun broodjes 's morgens gewoon aan de deur lieten hangen. Doorgaans duidde dit erop dat zij het huisje voortijdig hadden verlaten en dat de receptie was vergeten dit aan hem door te geven. Dus toen hij de broodjeszak nog aan de klink van vipcottage Eekhoorn 1553 zag bungelen, begon hij onmiddellijk in zichzelf te mopperen op de meiden achter de balie, die zich klaarblijkelijk liever bezighielden met roddelen en nagels lakken dan met de organisatie. Hij stapte uit zijn groene Kempervennenbus, smeet de deur chagrijnig achter zich dicht en liep naar de grijze, betonnen bungalow, om de broodjes en de krant van gisteren weg te halen. Hij griste de witte plastic zak van de deurklink terwijl hij met zijn rechterhand zijn mobilofoon van zijn riem nam, en gluurde door het zijraam naar binnen. Hij zag jassen aan de kapstok hangen. Het leek erop dat de gasten er nog waren. Hij keek op zijn horloge. Zeven uur. Hij pakte de krant uit de zak. Het was de krant van de vorige dag. Hij stapte opzij en drukte zijn neus nogmaals tegen het zijraam. Jassen. Openhaardhout. Een paar damesschoenen onder de kapstok. Hij haalde zijn schouders op, besloot zich er verder niet mee te bemoeien en liep terug naar zijn busje, waar hij de oude zak op de passagiersstoel wierp en een verse broodzak meepakte. Hij haastte zich, struikelde bijna over zijn eigen voeten, hield de zak voor zich uit alsof die vol braaksel zat. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg.

En toen zag hij het kruipende kind. Een jongetje of meisje, dat was moeilijk te zien, staarde hem apathisch aan, driftig kauwend op een grote gele speen. Het gezichtje zat vol donkere vegen, blonde krullen plakten aan de vieze wangen en het vaalgroene pyjamaatje was doorweekt en gevlekt. Een luier hing halverwege de beentjes. Met vieze handjes omklemde het kind een versleten, beduimelde knuffel met lange oren.
Dit was niet goed. Dit was echt fucking niet goed. Hij overwoog zich om te draaien, in zijn bus te springen en het beeld uit zijn gedachten te bannen. Hij had zijn werk gedaan. De broodjes hingen op hun plaats. De oude zak zou hij in de vuilcontainer gooien. Hij had niets gezien, niets gehoord. Maar het magere kind reikte met zijn handjes naar de deurknop. Zijn vingertjes haalden het niet. Het gezichtje vertrok, het leek erop dat het kind zou gaan huilen. Het wees met zijn armpje naar de kamer waarna zijn ogen wegdraaiden en het met een zacht plofje op de vloer viel.
Hij pakte de klink. De deur bleek niet op slot.

Het enige lijk dat hij ooit had gezien, was dat van zijn oma. Ze lag opgebaard in een lichte, houten kist. Ze was keurig gekapt en opgemaakt en droeg een degelijk grijsgroen mantelpak en de parels die ze ooit van opa had gekregen. Haar kleine, verschrompelde hoofd had hem het meest geschokt. Ze was altijd een grote vrouw geweest, lief en mollig, met een vriendelijke, alles begrijpende glimlach. Maar in de kist lag een strenge heks, die haar ogen en mond misprijzend gesloten hield. Zijn ouders, zijn ooms en tantes, oma's buren, broers en zussen zeiden allemaal dat ze er zo vredig bijlag. Alsof ze lag te slapen. Ze logen. Ze zeiden maar wat. Oma lag er allesbehalve vredig bij. Verbitterd, teleurgesteld, bestolen, mokkend ja, maar niet vredig. Hij had zich er boos over gemaakt en zich voorgenomen nooit meer naar een wake te gaan. Hoewel hij dus weinig ervaring had met de dood, wist hij meteen dat er iemand dood was in vipcottage Eekhoorn 1553. Hij rook het.